- Jak sama przecie dobrze wiesz, jestem na to zbyt leniwy. - Szyderczy uśmieszek nie znikał mu z ust, a głos przeciekał sarkazmem.

Kąciki jego ust uniosły się delikatnie, oparł ramiona o konar drzewa i przymrużył oczy. - Myślałem, że znalazłaś coś do jedzenia.

Słysząc głos wampirzycy uniósł głowę w stronę korony drzew, na której siedziała wampirzyca. - Niczego nie chce. Szukam czegoś jadalnego.

Przylazł tu za wampirzycą, rozglądając się wokoło. - Pustki. Ten las lśni pustkami. Nie ma co jeść, a jeden człowiek nie starczy.. - mruczał do siebie w zamyśle.

Gdy skończył obiad wstał i ruszył cicho tropem wampirzycy, mając nadzieję, że coś wytropiła.